Naturalnym klimatem reniferów jest ten panujący w Skandynawii i Eurazji. Średnia temperatur w Polsce jest wyższa od panującej w ojczyźnie reniferów. Nie przeszkadza to hodowcom, by hodować te urocze zwierzęta. W Skandynawii i Eurazji hodowle reniferów przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Na Kaukazie ludy koczownicze hodują ich setki na sprzedaż — głownie na mięso i skóry. Polskie hodowle mają naturalnie mniejsze rozmiary, a ich cel to głównie wynajem reniferów lub atrakcja turystyczna np. przy agroturystykach.
Tresowanie
Podobnie jak inne jeleniowate renifery to bardzo płochliwe i wbrew pozorom delikatne zwierzęta. Należy podchodzić do nich ze spokojem i uwagą. By renifer mógł jeździć na pokazy i pozować do zdjęć należy go oswoić. Pierwsze kroki w tym kierunku stawiamy już rok po jego narodzinach. Przez pierwsze dwa miesiące powinniśmy oswoić do kantara młodego, jeszcze pokornego i chętnego do nauki renifera. Dobrze jest przyzwyczajać go do ludzi i chodzenia za uzdę w miejscu ustronnym i cichym. Jeżeli jesteśmy danego dnia zdenerwowani — odpuśćmy trening, bo zwierzę szybko wyczuje nasz nastrój i wypłoszy się. Przez kolejne pół roku utrwalajmy wiedzę nabytą przez naszego pupila. Później możemy przystosować go do ciągnięcia sań lub bryczki, wizyt turystów.
Jedzenie
Renifery to zwierzęta roślinożerne. Wypuszczając je na wypas, miejmy na uwadze, że renifer nie zadowoli się zieloną trawką. Jako zwierzę pochodzące z chłodnych terenów ma w zwyczaju podjadanie korzonków i kory. Jeśli więc zamierzamy zostawić pupila w ogródku — pogódźmy się z ewentualną utratą rabatek i krzewów. Przysmakiem reniferów jest chrobotek reniferowy, czyli rodzaj grzyba rosnącego w tundrze. Zapewnia on reniferom prawidłowe funkcjonowanie. Niestety w Polsce chrobotek jest rośliną rzadką i chronioną, dlatego nieuniknionym jest sprowadzanie jej ze Skandynawii. Dodatkowo by uzupełnić zapotrzebowanie na mikro i makroelementy występujące w naszym klimacie w proporcjach odmiennych od tych skandynawskich, koniecznym staje się sprowadzanie specjalnej, skomponowanej z myślą o reniferach paszy.
Cykle rozwojowe
Angielscy i norwescy naukowcy dowiedli, że renifery nie mają jako takiego cyklu dobowego, ponieważ melatonina, która odpowiada za sen, wytwarza się u nich dopiero, gdy robi się ciemno. W ten sposób renifery mogą same regulować swój zegar biologiczny. Renifery dojrzałość płciową osiągają w 16 miesiącu życia. Ruja u reniferów zaczyna się w październiku i trwa do końca listopada. Długość ciąży jest zmienna i może trwać od 203 do 240 dni, więc porody przypadają na miesiące ciepłe: maj i czerwiec. Młode narażone są na grasowanie drapieżników. Dlatego poroże występuje zarówno u samców jak i samic. Samcom służy do walki o samice podczas rui. I po miesiącach jesiennych zostaje zrzucone. Samice wykorzystują poroże do obrony młodych przed drapieżnikami. Jest też wyraźnie mniejsze od poroża samców. Umaszczenie reniferów jest zmienne. Wiosną renifery linieją i sierść przybiera ciemny kolor. Futro zimowe stanowi rodzaj maskowania w szaro-beżowej, zimowej aurze, dlatego przybiera biało-szare barwy. Na zimę futro gęstnieje, u samców uwydatnia się grzywa na karku.
Renifery są bardzo silnym zwierzętami. W miejscach naturalnego występowania ich hodowlę prowadzi się głównie na mleko, mięso i skóry. Stanowią też rolę zwierząt pociągowych — ciągną sanie, wozy. W naszym regionie renifery stanowią przyjaciela, towarzysza człowieka. Jeżdżą z hodowcami na pokazy do galerii handlowych, na eventy z udziałem dziećmi. Możliwość cieszenia się towarzystwem reniferów zapewnia: http://renifery.com/